family

[I’m too lazy to translate this. Try

for a computer translation.]

11 September, een dag om terug te kijken. Naar 11 September 2001 toen ik in Toronto in het appartement van Dolph en Mansa, die op huwelijksreis waren, al de gebeurtenissen live op de Amerikaanse TV aanschouwde, maar ook naar 11 September 2003 toen ik officieel ‘landde’ in Canada. Een jaar hier alweer; het lijkt zoveel korter.

Zonder 11 September 2001 was ik hier waarschijnlijk nooit geweest. Want door de aanslagen in New York verkeerde ook Toronto zich weken in een staat van shock. En ik ook, want ik had niemand om de verschrikkingen mee te delen. Bovendien werden al mijn afspraken met mogelijke opdrachtgevers geannuleerd en begon ik Toronto nog vervelender te vinden dan ik al deed. Dus besloot ik om Canada vaarwel te zeggen en terug te gaan naar Nederland. Het was gewoon niet de goede periode. Dolph haalde me echter over om voordat ik terugvloog nog even langs Montréal te gaan, om te ervaren hoe die stad was. En ik liet me overhalen en reisde per trein met mijn veel te veel bagage naar Montréal. Aldaar aangekomen was de sfeer zo anders dan in Toronto dat ik besloot een maandje te blijven om er uiteindelijk zelfs bijna twee maanden te verblijven. Via iemand die ik ontmoette tijdens mijn twee bijna slapeloze nachten in een jeugdherberg vond ik een kamer die je per maand kon huren. Ik installeerde telefoon, nam een Internet abonnement en probeerde te ervaren hoe het was om te leven in Montréal, niet als een toerist maar als een inwoner. Zonder 11 September had ik dat allemaal waarschijnlijk niet gedaan. Het was voor een deel een reactie op mijn niet al te fijne tijd in Toronto. En natuurlijk ook omdat Montréal een heel andere stad is en een verademing vergeleken met de bekrompen, amerikaanse mentaliteit van Toronto.

Tijdens mijn (lange) omzwervingen op Internet kwam ik Alison tegen en het resultaat is dat ik nu al weer een jaar officieel in Montréal woon, getrouwd ben en twee kinderen heb.

Alhoewel ik al een jaar hier ben loopt mijn leven nog niet echt op rolletjes. Ik weet niet of een leven op rolletjes überhaupt wel iets voor mij is, maar dat terzijde. Ik weet niet wat ik wil qua werk en heb daarom ook nauwelijks wat gedaan om werk te vinden. Ik mis mijn uitgebreide vriendenkring in nederland want hoewel ik wel al vrij veel kennissen heb, heb ik nog nauwelijks vrienden hier. En dat is lastig in tijden van crisis. En ik heb ook nog geen dokter terwijl ik die eigenlijk zou moeten bezoeken, wegens niet vanzelf overgaande pijn in mijn gewrichten.

En ik ben ook helemaal niet tevreden over dit weblog. Het is teveel een toeristisch album, met een plaatje bij een praatje. Dus ga ik hier binnenkort de boel omgooien. Ten eerste ga ik voortaan voornamelijk in het Engels schrijven. Not because my English is better, far from that, but because I often can only find English expressions when I write this log. I speak the whole day english, read English, watch English movies and it’s hard to suddely switch to Dutch when I’m not communicating with someone. I’ve no problem spealing Dutch on the phone, or replying someone’s email in Dutch, but for some reason I have a really hard time writing this log in Dutch. Another reason to change the language is that now my weblog is only understandable for people I already know, but who are far away. And because that audience is so broad, consisting of friends, family and acquaintances, I never show the back of my tongue, and most entries stay rather superficial. If I write in English it might be a tool to meet new people here, and that is important. The current form is also too rigid, and often I don’t write things because I don’t have a picture, or because I’m too lazy to transfer it from my camera, crop it and publish it.

So things are going to change here in the coming weeks. I hope for the better, but of course not everybody will agree with me.