Sneeuwschoendans (Foto: Dorothée)
Gisteren naar St. Adèle gereden na eerst de hondjes by de ‘doglady’ gedumpt te hebben. St. Adèle ligt midden in de Laurentides, een heuvelachtig gebied net ten noorden van Montréal, waar veel wordt geskied en gelanglauft. Dorothée, een ex-vriendin van Alison, paste er op een Bed & Breakfast en omdat er toch geen betalende gasten waren mochten wij, gratis, een nachtje komen logeren.
France, de vriendin van Dorothée (sinds vandaag de ex-vriendin trouwens) had ons aan de telefoon verteld dat we gingen fondueën. Dus zowel Alison als ik hadden ons verheugd op gesmolten kaas. Op de een of andere manier zat dat besloten in het feit dat we naar een ski-gebied gingen. Maar nee, we gingen vleesfondueën, voor ons beiden was dat de eerste keer. Ik was er niet kapot van, maar ik hou überhaupt niet zo van het bereiden van je eigen voedsel aan tafel, zoals bij gourmetten, steengrillen, barbecuen en vleesfonduen. Alles smaakt min of meer hetzelfde en je loopt ook nog de kans op maagproblemen als de boel onverhoopt niet helemaal gaar is. En ik hou gewoon niet van vlees, dus dat schiet ook niet op. Gelukkig waren er ook granalen, en die waren best lekker. Ik had de volgende ochtend wel maagkrampen maar die gingen gelukkig over en we hebben heerlijk gewandeld en genoten van de zon en het warme (het dooit!) weer.
Na een middagdutje zijn we gaan sneeuwschoenlopen. Helaas was er al al een week geen nieuwe sneeuw gevallen en waren alle paden goed aangestampt. En met sneeuwschoenen op paden lopen voelt zo’n beetje als lopen met zwemvliezen aan. Dus liepen we naast de paden in het bos of over de bevroren rivier. Doordat het dooide was het wel erg zwaar. Maar het was wel prettig om weer een buiten te zijn met z’n tweeën. En na de afgelopen week, die geteisterd werd door jetlag en een heel slecht humeur mijnerzijds (het een komt door het ander waarschijnlijk), was dat dubbelfijn.
Feb 28 2004
St. Adèle
Sneeuwschoendans (Foto: Dorothée)
Gisteren naar St. Adèle gereden na eerst de hondjes by de ‘doglady’ gedumpt te hebben. St. Adèle ligt midden in de Laurentides, een heuvelachtig gebied net ten noorden van Montréal, waar veel wordt geskied en gelanglauft. Dorothée, een ex-vriendin van Alison, paste er op een Bed & Breakfast en omdat er toch geen betalende gasten waren mochten wij, gratis, een nachtje komen logeren.
France, de vriendin van Dorothée (sinds vandaag de ex-vriendin trouwens) had ons aan de telefoon verteld dat we gingen fondueën. Dus zowel Alison als ik hadden ons verheugd op gesmolten kaas. Op de een of andere manier zat dat besloten in het feit dat we naar een ski-gebied gingen. Maar nee, we gingen vleesfondueën, voor ons beiden was dat de eerste keer. Ik was er niet kapot van, maar ik hou überhaupt niet zo van het bereiden van je eigen voedsel aan tafel, zoals bij gourmetten, steengrillen, barbecuen en vleesfonduen. Alles smaakt min of meer hetzelfde en je loopt ook nog de kans op maagproblemen als de boel onverhoopt niet helemaal gaar is. En ik hou gewoon niet van vlees, dus dat schiet ook niet op. Gelukkig waren er ook granalen, en die waren best lekker. Ik had de volgende ochtend wel maagkrampen maar die gingen gelukkig over en we hebben heerlijk gewandeld en genoten van de zon en het warme (het dooit!) weer.
Na een middagdutje zijn we gaan sneeuwschoenlopen. Helaas was er al al een week geen nieuwe sneeuw gevallen en waren alle paden goed aangestampt. En met sneeuwschoenen op paden lopen voelt zo’n beetje als lopen met zwemvliezen aan. Dus liepen we naast de paden in het bos of over de bevroren rivier. Doordat het dooide was het wel erg zwaar. Maar het was wel prettig om weer een buiten te zijn met z’n tweeën. En na de afgelopen week, die geteisterd werd door jetlag en een heel slecht humeur mijnerzijds (het een komt door het ander waarschijnlijk), was dat dubbelfijn.
By mare • dutch •