[m’n camera vergeten. Foto volgt want ik moet nog een keer terug]
Vanochtend eindelijk naar de La Société de l’assurance automobile du Québec. Je zou zeggen dat het een autoverzekering betreft maar het is het plaatselijke equivalent van het CBR.
Ik moet namelijk een nieuw rijbewijs. Gelukkig hoef ik niet opnieuw examen te doen, maar kan ik gewoon mijn Nederlandse rijbewijs omwisselen. Nu ja, gewoon… Ten eerste heb ik een vertaling van mijn rijbewijs nodig. Dat het Nederlandse rijbewijs werkt met pictogrammen die ieder kind (en politieagent) snapt, dat doet er niet toe.
Dus ik naar een vertaalbureau hier in de buurt: daar heeft een Cubaanse vertaler die geen woord Nederlands sprak het voor me ‘vertaald’. Gewoon door me een kopie te geven en mij in het Engels te laten opschrijven wat er stond. Het duurde een klein uurtje maar toen had ik, na het zetten van wat officiele stempels en na betaling van 60 dollar, een ‘justitieel goedgekeurde’ vertaling. Vlak daarna ging ik naar Nederland en heb voor de zekerheid ook maar even bij de ANWB een internationaal rijbewijs gekocht. Een voddig boekje bestaand uit slecht gestencilde vertalingen in een stuk of tien talen van het rijbewijs. Nog bijna onbegrijpelijker dan mijn ‘vertaling’, maar ook een stuk goedkoper: slechts 12,50 euro.
Enfin, aldus bewapend met allerlei paperassen vervoegde ik mij vanochtend bij het bureau van de SAAQ, gevestigd op een vaag industrieterrein aan de rand van de stad. Een gigantische rij mensen stond er in de rij, hoewel ik toch echt een afspraak had gemaakt. Al die mensen kennelijk ook.
Na twintig minuten was ik aan de beurt om mijn nummertje in ontvangst te nemen, daarna zou ik plaats mogen nemen in de wachtzaal. Maar nee, mijn naam stond niet op de lijst. Bleek ik in de verkeerde rij te hebben gestaan; ik moest een deur verderop zijn. Gelukkig was de rij daar een stuk korter en zat ik na een paar minuten al op een bijkans uit elkaar vallende stoel in de wachtzaal. Die leek erg op een bioscoop: 15 rijen met (eveneens wrakke) stoelen, allemaal in dezelfde richting geplaatst. Maar in plaats van een bioscoopscherm was er een aantal displays waar het nummer werd getoond van degenen die aan de beurt was. Ik had nummer C6, het huidige C nummer was C4 maar helaas waren eerst nog de nummers A86 tor A93, B3 tot B8 en E15 to E23 aan de beurt. Er waren geen nummers in de D categorie. Ja, al wachtend heb ik mijn tijd nuttig besteed.
Maar eindelijk, na een half uur wachten, verscheen mijn nummer op de display. De functionaris, een Vietnamese vrouw, bekeek mijn documenten en na het invullen van wat formulieren werden al mijn papieren, paspoort, rijbewijs, immigratiekaart in een envelop gedaan en verzocht ze me weer plaats te nemen. Mijn naam zou worden omgeroepen. Maar er werden helemaal geen namen omgeroepen. Een meneer zei af en toe een naam aan de rechterkant van de wachtzaal, af en toe was er een stem via de intercom die iets onverstaanbaars mompelde gevolgd door een nummer en verder stond er ook nog een radio te blèren. Dus om geconcentreerd te blijven luisteren of je ergens je naam hoort te midden van deze chaos was een tamelijk vermoeiende aangelegenheid. Vooral omdat zowel in het Frans als het Engels mijn achternaam nauwelijks uit te spreken is. Een E en een I en een J achter elkaar? Daar struikelt iedereen over en ik moet mijn naam dan ook altijd spellen en ‘voor doen’.
Na een half uur wachtend luisteren (en met een hoofdpijn waar de honden geen brood van lusten) ging ik maar eens informeren bij de geüniformeerde bewaker. En net toen ik naar een loket verwezen werd klonk mijn naam -nu ja, wat er voor door moest gaan- luid en duidelijk over de Intercom. Veel duidelijker dan wat voor een boodschap in het voorbije half uur.
Helaas kreeg ik mijn rijbewijs nog niet, eerst moest ik nog een medische verklaring hebben dat ik met de medicijnen die ik slik in staat ben een auto te besturen. En met dat formulier dien ik me weer ter plaatste te vervoegen.
Mar 9 2004
Rijbewijs
[m’n camera vergeten. Foto volgt want ik moet nog een keer terug]
Vanochtend eindelijk naar de La Société de l’assurance automobile du Québec. Je zou zeggen dat het een autoverzekering betreft maar het is het plaatselijke equivalent van het CBR.
Ik moet namelijk een nieuw rijbewijs. Gelukkig hoef ik niet opnieuw examen te doen, maar kan ik gewoon mijn Nederlandse rijbewijs omwisselen. Nu ja, gewoon… Ten eerste heb ik een vertaling van mijn rijbewijs nodig. Dat het Nederlandse rijbewijs werkt met pictogrammen die ieder kind (en politieagent) snapt, dat doet er niet toe.
Dus ik naar een vertaalbureau hier in de buurt: daar heeft een Cubaanse vertaler die geen woord Nederlands sprak het voor me ‘vertaald’. Gewoon door me een kopie te geven en mij in het Engels te laten opschrijven wat er stond. Het duurde een klein uurtje maar toen had ik, na het zetten van wat officiele stempels en na betaling van 60 dollar, een ‘justitieel goedgekeurde’ vertaling. Vlak daarna ging ik naar Nederland en heb voor de zekerheid ook maar even bij de ANWB een internationaal rijbewijs gekocht. Een voddig boekje bestaand uit slecht gestencilde vertalingen in een stuk of tien talen van het rijbewijs. Nog bijna onbegrijpelijker dan mijn ‘vertaling’, maar ook een stuk goedkoper: slechts 12,50 euro.
Enfin, aldus bewapend met allerlei paperassen vervoegde ik mij vanochtend bij het bureau van de SAAQ, gevestigd op een vaag industrieterrein aan de rand van de stad. Een gigantische rij mensen stond er in de rij, hoewel ik toch echt een afspraak had gemaakt. Al die mensen kennelijk ook.
Na twintig minuten was ik aan de beurt om mijn nummertje in ontvangst te nemen, daarna zou ik plaats mogen nemen in de wachtzaal. Maar nee, mijn naam stond niet op de lijst. Bleek ik in de verkeerde rij te hebben gestaan; ik moest een deur verderop zijn. Gelukkig was de rij daar een stuk korter en zat ik na een paar minuten al op een bijkans uit elkaar vallende stoel in de wachtzaal. Die leek erg op een bioscoop: 15 rijen met (eveneens wrakke) stoelen, allemaal in dezelfde richting geplaatst. Maar in plaats van een bioscoopscherm was er een aantal displays waar het nummer werd getoond van degenen die aan de beurt was. Ik had nummer C6, het huidige C nummer was C4 maar helaas waren eerst nog de nummers A86 tor A93, B3 tot B8 en E15 to E23 aan de beurt. Er waren geen nummers in de D categorie. Ja, al wachtend heb ik mijn tijd nuttig besteed.
Maar eindelijk, na een half uur wachten, verscheen mijn nummer op de display. De functionaris, een Vietnamese vrouw, bekeek mijn documenten en na het invullen van wat formulieren werden al mijn papieren, paspoort, rijbewijs, immigratiekaart in een envelop gedaan en verzocht ze me weer plaats te nemen. Mijn naam zou worden omgeroepen. Maar er werden helemaal geen namen omgeroepen. Een meneer zei af en toe een naam aan de rechterkant van de wachtzaal, af en toe was er een stem via de intercom die iets onverstaanbaars mompelde gevolgd door een nummer en verder stond er ook nog een radio te blèren. Dus om geconcentreerd te blijven luisteren of je ergens je naam hoort te midden van deze chaos was een tamelijk vermoeiende aangelegenheid. Vooral omdat zowel in het Frans als het Engels mijn achternaam nauwelijks uit te spreken is. Een E en een I en een J achter elkaar? Daar struikelt iedereen over en ik moet mijn naam dan ook altijd spellen en ‘voor doen’.
Na een half uur wachtend luisteren (en met een hoofdpijn waar de honden geen brood van lusten) ging ik maar eens informeren bij de geüniformeerde bewaker. En net toen ik naar een loket verwezen werd klonk mijn naam -nu ja, wat er voor door moest gaan- luid en duidelijk over de Intercom. Veel duidelijker dan wat voor een boodschap in het voorbije half uur.
Helaas kreeg ik mijn rijbewijs nog niet, eerst moest ik nog een medische verklaring hebben dat ik met de medicijnen die ik slik in staat ben een auto te besturen. En met dat formulier dien ik me weer ter plaatste te vervoegen.
Ik verheug me er nu al op.
By mare • dutch •