Monthly Archives: February 2004

Geen Oscar™ voor Nederland, maar wel een voor Montréal! Een van mijn favoriete films van afgelopen jaar trouwens, dus gaat dat zien.

Alison kon zichzelf niet bedwingen en moest bloot in de sneeuw op de foto.

Sneeuwschoendans (Foto: Dorothée)

Gisteren naar St. Adèle gereden na eerst de hondjes by de ‘doglady’ gedumpt te hebben. St. Adèle ligt midden in de Laurentides, een heuvelachtig gebied net ten noorden van Montréal, waar veel wordt geskied en gelanglauft. Dorothée, een ex-vriendin van Alison, paste er op een Bed & Breakfast en omdat er toch geen betalende gasten waren mochten wij, gratis, een nachtje komen logeren.
France, de vriendin van Dorothée (sinds vandaag de ex-vriendin trouwens) had ons aan de telefoon verteld dat we gingen fondueën. Dus zowel Alison als ik hadden ons verheugd op gesmolten kaas. Op de een of andere manier zat dat besloten in het feit dat we naar een ski-gebied gingen. Maar nee, we gingen vleesfondueën, voor ons beiden was dat de eerste keer. Ik was er niet kapot van, maar ik hou überhaupt niet zo van het bereiden van je eigen voedsel aan tafel, zoals bij gourmetten, steengrillen, barbecuen en vleesfonduen. Alles smaakt min of meer hetzelfde en je loopt ook nog de kans op maagproblemen als de boel onverhoopt niet helemaal gaar is. En ik hou gewoon niet van vlees, dus dat schiet ook niet op. Gelukkig waren er ook granalen, en die waren best lekker. Ik had de volgende ochtend wel maagkrampen maar die gingen gelukkig over en we hebben heerlijk gewandeld en genoten van de zon en het warme (het dooit!) weer.

Na een middagdutje zijn we gaan sneeuwschoenlopen. Helaas was er al al een week geen nieuwe sneeuw gevallen en waren alle paden goed aangestampt. En met sneeuwschoenen op paden lopen voelt zo’n beetje als lopen met zwemvliezen aan. Dus liepen we naast de paden in het bos of over de bevroren rivier. Doordat het dooide was het wel erg zwaar. Maar het was wel prettig om weer een buiten te zijn met z’n tweeën. En na de afgelopen week, die geteisterd werd door jetlag en een heel slecht humeur mijnerzijds (het een komt door het ander waarschijnlijk), was dat dubbelfijn.

Dit lijkt op afgekloven vingernagels maar is een holle kies
(tandfoto: Terence Yacovitch)

Vandaag (voor de tweede keer) naar mijn nieuwe tandarts hier. Ik heb een niet al te stevig gebit en al een jaar of vier veel klachten. Vermoeidheid, hoofdpijn, constante neusverkoudheid, slecht humeur etc. Het leek van een kies te komen, maar daar was lang geleden al een kroon op gezet en op de röntgenfoto’s was ook niks te zien. Mijn tandarts in Nederland kon de oorzaak niet vinden en na een rondgang langs een paar specialisten (KNO-ars en kaakchirurg) besloten we die kies met kroon maar te trekken. En toen bleek de kies ernaast een groot gat te hebben, dat op de foto’s werd afgedekt door het metaal van de kroon. Maar zelfs nadat die kies werd gevuld zijn de klachten, hoewel verminderd, niet volledig verdwenen.

Deze tandarts maakt er werk van. Röntgenfoto’s uit diverse hoeken, en zelfs tijdens het boren maakt ie foto’s die hij op een scherm uitgebreid bekijkt en met me doorspreekt.

Als de vulling die hij nu heeft gemaakt de klachten verminderd dan gaat ie een keramisch element maken. Gemaakt met behulp van een computer die van een paar stereofoto’s die in de mond gemaakt worden een exact passende ‘vulling’ maakt middels een computergestuurde freesmachine. Hij liet me trots zien hoe het allemaal werkte. Het zag er indrukwekkend uit. En in plaats van de getrokken kies wil hij een implantaat (mijn tandarts in Nederland wilde een brug maken omdat een implantaat in Nederland bijna onbetaalbaar is) gaan maken.

Hij zit constant tegen je aan te praten, legt alles uit en maakt grappen. Gelukkig leukere grappen dan mijn oude tandarts, want diens gevoel voor humor was niet het mijne. Jammer genoeg kan ik niet terug praten als ie met z’n instrumenten in m’n mond zit.

De kosten van dit alles zijn ook nog eens een keer een stuk lager dan in Nederland. Wat prettig is want je wilt wel kunnen blijven lachen om aldus die dure tanden te laten zien.

Mijn moeder ligt nog steeds in het ziekenhuis. Naast twee herseninfarcts heeft ze nu ook nog een longontsteking. Ze heeft een infuus tegen uitdroging en om de antibiotica toe te dienen en krijgt ook zuurstof met een slangetje in haar neusgat. Dit weet ik allemaal alleen via telefonisch en email contact met mijn zus.

Ik hoop dat ik haar nog eens zie, maar het is heel goed mogelijk dat het de laatste keer was dat we elkaar zagen. Het afscheid was emotioneel, vreemd genoeg was ik zelfs nog meer geëmotioneerd dan zij.

Mama bedacht dat het leuk zou zijn als ik en mijn broer, zusters en zwagers en schoonzus samen gaan eten in een restaurant in de buurt van Nijmegen.

Het is heel gezellig maar het is raar want we doen dit min of meer ter ere van m’n moeder terwijl ze zelf niet aanwezig is. Maaike stelt voor om haar en Alison er dan maar digitaal in te monteren, maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Te lui.

Helemaal rechts zie je mij en Alison tijdens ons huwelijk, rechtsboven op het scherm zie je het beeld van mijn camera (net niet in beeld boven mijn computerscherm) met mijzelf met de fotocamera in de aanslag en de rest van het scherm wordt gevuld met Marijn die ondanks verwoede pogingen van Stivoro en het ministerie van Financieën nog steeds niet is gestopt met roken. O, en dit videochatten gaat met zo’n 20 beeldjes per seconde, dus het is echt net alsof je naar de televisie kijkt. Helaas op het moment alleen voor Mac gebruikers.

Toen ik terugkwam uit Arnhem om een uur of twaalf kwam er net een chatrequest binnen van Marijn. En natuurlijk moest ik even uitproberen of de camera nu wel werkte. En ja hoor, loud and clear! Deze camera (net niet in beeld) heeft mijn moeder gekocht zodat we met elkaar konden videochatten tussen Nederland en Canada. Maar er was iets raars met haar ADSL modem aan de hand waardoor het dus niet werkte. Althans niet bij haar. Met een helboel ander vrienden heb ik vanuit Montréal uitgebreid ge-video-chat. Inmiddels had ik ergens op een website de vermoedelijk oplossing gevonden, maar die was te ingewikkeld om door mijn moeder te laten uitvoeren. Ze heeft namelijk al moeite genoeg om het email programma te bedienen. Computers zijn ook lastige dingen want ze kunnen gewoon teveel en hebben veel teveel knopjes voor mensen van 79. In ieder geval werkt het nu, nadat ik iets aan de modem setting heb veranderd, al kan m’n moeder er nu jammer genoeg even geen gebruik van maken. Wellicht wel in het revalidatie centrum waar ze waarschijnlijk binnenkort, als haar toestand stabiel is, naartoe verhuist.

Mama vroeg vandaag al om haar computer, ze is wel een beetje verslaafd.

Samen met Jan ging Papa Max ophalen bij Oma Bus. Toen ze thuis waren troffen ze daar een vreemde meneer aan, een vriend van mama uit Canada. Maar Max had meer aandacht voor het grote ingepakte kado dat op de tafel lag. Vol ongeduld scheurde hij het papier eraf en opende hij de doos. Een telraam! Maar hij kan het ook gebruiken als muziekinstrument als hij het heen en weer schudt.

Meer over Jan en Max bij collega fotologger Zus van Zonen.

Met haar heb ik vanavond heel genoeglijk gegeten bij een Italiaans restaurant in Arnhem. Doordat we allebei elkaars log lezen (zij heeft me ertoe aangezet om dit log te beginnen) was het alsof we elkaar onlangs nog gezien hadden en niet een half jaar geleden.

PS Om misverstanden uit de weg te ruimen: dat telraam was geen kado van mij hoor. Daar ben ik veels te dom voor.